پرخوری عصبی چیست؟ ۴ تا از راه های مدیریت پرخوری عصبی

پرخوری عصبی یک اختلال جدی خوردن است که با دوره های مکرر پرخوری همراه است. این وضعیت نه تنها بر سلامت جسمانی افراد تأثیر می گذارد، بلکه بر سلامت عاطفی و اعتماد به نفس آنها نیز تأثیر می گذارد.

در این مقاله به بررسی علت پرخوری عصبی می‌ پردازیم، راه‌ های موثر برای کنترل و پیشگیری از آن را بررسی می‌ کنیم و اثرات جانبی احتمالی مرتبط با این اختلال را روشن می‌ کنیم.

علت پرخوری عصبی چیست؟

علل خوردن های عصبی، چند وجهی است که شامل ترکیبی از عوامل ژنتیکی، روانی و اجتماعی است. افرادی که سابقه خانوادگی اختلالات خوردن دارند، بیشتر مستعد ابتلا به پرخوری عصبی هستند که نشان دهنده استعداد ژنتیکی است.

عوامل روانی مانند عزت نفس پایین، کمال گرایی، نارضایتی از بدن و اندام خود می توانند در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند. همینطور فشارهای اجتماعی از جمله آرمان های رسانه ای لاغری و تاکید فرهنگی بر ظاهر، نیز نقش مهمی در شروع خوردن های عصبی دارد.

روش های مناسب برای مدیریت پرخوری عصبی

درمان و کنترل این اختلالی عصبی در خوردن، نیازمند یک رویکرد جامع است که هم جنبه های فیزیکی و هم جنبه های روانی این اختلال را مورد توجه قرار می دهد. در اینجا چند روش موثر برای کنترل و مدیریت پرخوری از نوع عصبی را آورده ایم:

به دنبال کمک حرفه ای باشید

مشاوره با یک متخصص، مانند یک درمانگر یا متخصص تغذیه با تجربه که در اختلالات خوردن تخصص دارد، ضروری است. آنها می توانند راهنمایی، پشتیبانی و یک برنامه درمانی شخصی متناسب با نیازهای خاص شما ارائه دهند.

کنترل پرخوری عصبی با درمان شناختی رفتاری یا CBT

CBT روش درمانی شناخته شده برای درمان خوردن های عصبی است که بر شناسایی و به چالش کشیدن افکار و باورهای منفی مرتبط بدن و غذا و همچنین ایجاد مکانیسم‌ ها و رفتارهای مقابله‌ ای سالم‌ تر تمرکز دارد.

مشاوره تغذیه برای درمان پرخوری های عصبی

کار با یک متخصص تغذیه می تواند به ایجاد یک الگوی غذایی متعادل و عادی سازی رابطه شما با غذا کمک کند. متخصص تغذیه می تواند راهنمایی هایی در مورد برنامه ریزی و کنترل وعده غذایی و تکنیک های غذایی آگاهانه ارائه دهد.

پیوستن به گروه‌های حمایتی برای مدیریت پرخوری عصبی

پیوستن به یک گروه حمایتی یا شرکت در گروه‌ های درمانی می‌ تواند به درک اختلال عصبی در خوردن و آشنا شدن با تجربیات مشابه کمک کند. به اشتراک گذاشتن مشکلات و پرسیدن سوال، خواندن تجربیات موفق دیگران و برقراری ارتباط موثر می تواند برای کنترل این اختلال بسیار ارزشمند باشد.

روش های پیشگیری از پرخوری عصبی

پیشگیری از اختلال خوردن بیش از حد عصبی شامل ایجاد یک محیط حمایتی است که عادات سالم را ترویج می کند. در اینجا به برخی از اقدامات پیشگیرانه اشاره می کنیم:

آموزش و آگاهی

افزایش آگاهی در مورد خطرات اختلالات خوردن، از جمله خوردن بیش از حد به دلایل عصبی، بسیار مهم است. اطلاعات لازم در مورد علائم و عواقب این اختلالات را جمع آوری کنید.

داشتن تغذیه سالم

برای ترک پرخوری عصبی، عادات غذایی متعادل را دنبال کنید که به جای الگوهای غذایی محدود، بر تغذیه بدن تمرکز دارند. اهمیت گوش دادن به علائم گرسنگی و سیری و تمرین غذا خوردن آگاهانه را یاد بگیرید.

داشتن ارتباط باز

محیطی ایجاد کنید که در آن ارتباط باز و صادقانه در مورد بیان احساسات، نگرانی های مربوط به خود و استرستان صحبت کنید. افراد باید در صورت نیاز به دنبال کمک و حمایت باشند.

عوارض پرخوری عصبی

پرخوری های عصبی می تواند عواقب شدیدی بر سلامت جسمی و روانی داشته باشد. برخی از عوارض جانبی رایج عبارتند از:

• مشکلات دندانی: استفراغ مکرر، دندان ها را در معرض اسید معده قرار می دهد و منجر به فرسایش مینای دندان، حفره ها و بیماری لثه می شود.
• عدم تعادل الکترولیت: عدم تعادل در سطح الکترولیت که منجر به کم آبی بدن، ریتم نامنظم قلب و حتی ایست قلبی می شود.
• مشکلات گوارشی: پرخوری می تواند فرآیندهای گوارشی عادی را مختل کند و منجر به نفخ، یبوست و مشکلات گوارشی شود.
• پریشانی عاطفی: احساس گناه، شرم و پنهان کاری مرتبط با پرخوری عصبی می تواند منجر به اضطراب، افسردگی و کناره گیری اجتماعی شود.
• عوارض جسمی: ​​پرخوری های عصبی می تواند منجر به عدم تعادل هورمونی، ضعف عضلانی، خستگی و عملکرد ناقص سیستم ایمنی بدن شود.

جمع بندی مطالب

پرخوری عصبی یک اختلال غذایی پیچیده با علل مختلف و اثرات زیادی است. این  اختلال نیاز به یک رویکرد جامع دارد که شامل کمک حرفه ای، درمان شناختی رفتاری، مشاوره تغذیه و گروه های حمایتی است.

پیشگیری از خوردن عصبی با ایجاد یک محیط حمایتی، ترویج عادات سالم امکان پذیر است. درک عوارض جانبی خوردن های عصبی بر اهمیت درمان زودهنگام و جستجوی درمان مناسب تاکید می کند. با افزایش آگاهی، ترویج آموزش و ارائه حمایت، می توانیم در جهت پیشگیری و درمان این اختلال ناتوان کننده تلاش کنیم.

سوالات متداول